maj252022
Sëmundjet inflamatore intestinale. Evidenca të reja mbi përdorimin e antibiotikëve
Ndryshe nga të rinjtë me sëmundje inflamatore intestinale (IBD), të cilët priren të kenë histori të fortë familjare ose predispozicion gjenetik për të zhvilluar kolitin ulceroz Crohnodella, shkaku ka të ngjarë të jetë i ndryshëm dhe me natyrë mjedisore në popullatat e moshuara. Ndikimi i përdorimit të antibiotikëve në incidencën e sëmundjeve inflamatore të zorrëve (IBD) te të moshuarit është vërtet i panjohur.
Shumica e studimeve të deritanishme kanë vlerësuar një lidhje midis antibiotikëve dhe IBD-së te pacientët më të rinj. Së fundi, një studim i kryer në bashkëpunim me programin danez PREDICT dhe i parashikuar në Javën e Sëmundjeve Digjestive (DDW) 2022 synon të hedhë pak dritë mbi këtë aspekt.
Studimi është i rëndësishëm sepse incidenca e IBD-së po rritet brenda popullatës së moshuar dhe ky është një nga të parët që e shqyrton atë.
Hulumtimi, i udhëhequr nga ekipi i Adam S. Faye, shqyrtoi më shumë se 2.3 milionë të dhëna mjekësore në Regjistrin Kombëtar Mjekësor Danez nga viti 2000 deri në vitin 2018. Ata identifikuan njerëz të moshës 60 vjeç e lart të cilët ishin diagnostikuar së fundmi me IBD dhe më pas vlerësuan numrin, shpeshtësinë dhe kohën e çdo përshkrimi antibiotikësh.
Ata zbuluan se këto sëmundje kishin 27% më shumë gjasa në këtë grupmoshë nëse antibiotikët rekomandoheshin shpesh. Për shembull, IBD-ja kishte 55% më shumë gjasa nëse një person kishte marrë dy receta dhe kishte 96% më shumë gjasa me katër receta në pesë vitet para fillimit.
Megjithatë, jo të gjithë antibiotikët ishin të njëjtë. Për shembull, studiuesit nuk gjetën asnjë lidhje me lanitrofurantoinën, një antibiotik i përshkruar zakonisht për infeksionet e traktit urinar. Në të kundërt, të gjithë agjentët e tjerë antibiotikë që janë vlerësuar dhe në veçanti flurokinolonet, nitroimidazolët dhe makrolidët, u lidhën me IBD-në.
Edhe koha koha e përdorimit, përbën një dallim. Rreziku ishte më i lartë nëse antibiotikët përshkruheshin brenda 1 deri në 2 vjetësh përpara diagnozës dhe zvogëlohej me kalimin e kohës. Por, theksojnë studiuesit, rreziqet vazhdojnë deri në 10 vjet pas marrjes së një agjenti antibakterial.
"Është e qartë se diçka në mjedis i shtyn këto IBD të reja për të nisur më vonë", tha Faye, duke shtuar: "Gjetjet sugjerojnë që njerëzit e moshuar me faktorë rreziku për IBD-në duhet të kontrollohen përpara përdorimit të antibiotikëve".
Teoria kryesore është se antibiotikët ndërhyjnë në mikrobiotën intestinale normale dhe rrisin rrezikun e zhvillimit të IBD-së; edhe pse disa studiues vënë në dukje ndër faktorët e tjerë duhanin dhe dietën, këto ndërveprime mbeten të panjohura.
Rezultatet sugjerojnë një tjetër arsye për të cilën programet e menaxhimit antimikrobik duhet të favorizojnë përdorimin e këtyre agjentëve përtej shqetësimeve mbi rezistencën.
Për kërkuesin, që nga sot po mendohen plane për menaxhimin e trajtimeve antibiotike vetëm për të parandaluar zhvillimin e organizmave multirezistentë, por, në fakt, duhen parashikuar plane edhe për të parandaluar zhvillimin e sëmundjeve inflamatore intestinale.
Zhvillimi i IBD-së duhet marrë në konsideratë, mbi të gjitha nëse bëhet fjalë për një pacient që po merr më shumë cikle antibiotikësh gjatë viteve të fundit", ka shtuar Faye, gjatë prezantimit të studimit.